Nusajrije, tj. alevije (kojima pripada sirijski predsjednik Bašar el-Asad i njegov režim) su batinijsko-šiitska sekta koju je osnovao Muhammed ibn Nusajr El-Basri (umro 270. h.g). Osnivač sekte se proglasio Božijim poslanikom kome dolazi objava. Oni obožavaju Aliju ibn Ebi-Taliba, radijallahu anhu, i vjeruju u panteizam (sjedinjavanje Allaha sa stvorenjima), smatrajući da je Alija, radijallahu anhu, posljednja osoba s kojom se sjedinio Allah. Pored ovoga kažu da je Alija, radijallahu anhu, bio živ prije stvaranja nebesa i Zemlje i da je Alija, radijallahu anhu, stvorio poslanika Muhammeda, sallallahu alejhi ve sellem, a Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, Selmana El-Farisija, a da je Selman stvorio pet jetima: El-Mikdada ibn el-Esveda, Ebu-Zerra el-Gaffariju, Osmana ibn Mazuna, Abdullaha ibn Revvahu i Kanbera ibn Kadana. Svaki od njih ima svoju ulogu. El-Mikdad je gospodar ljudi, njihov stvoritelj i upravlja gromovima. Ebu-Zerr upravlja kretanjem planeta i zvijezda. Abdullah ibn Revvaha upravlja vjetrovima i uzima duše ljudima. Osman upravlja čovjekovim stomakom, temperaturom i bolestima. Kanber ibn Kadan udahnjuje dušu u tijelo.
Pripadnici ove sekte imaju noć u kojoj čine razvrat. Oni slave i piju vino, veličaju vinovu lozu, jer se od nje pravi vino kojeg oni nazivaju “svjetlom”, i ne dozvoljavaju sječu iste.
Islamski učenjaci su jednoglasni u mišljenju da su nusajrije (alevije) nevjernici (otpadnici od islama) – oni niti su muslimani, niti židovi niti kršćani. Sa njima nije dozvoljeno sklapati brakove, a ono što zakolju nije dozvoljeno jesti. Njihovim umrlim se ne može klanjati dženaza, te se ne mogu ukopavati u muslimansko groblje.
Nemaju džamije, već klanjaju po kućama. Oni klanjaju pet dnevnih namaza, ali drugačije od ostalih muslimana jer se njihovo klanjanje razlikuje po broju rekata i po tome što u njihovom namazu nema sedžde. Za namaz su im ključna sljedeća imena: Alija, Hasan, Husejn, Muhsin i Fatima. Muhsin je skrivena tajna pod kojim podrazumijevaju navodno nedonošće koje je pobacila Fatima. Umjesto kupanja zbog nečistoće i uzimanja abdesta, po njima je dovoljno da se izgovore ova imena.
Ne klanjaju džumu i ne pridržavaju se propisa o čistoći jer je čistoća za njih: neprijateljstvo prema unutrašnjem znanju.
Imaju mise slične kršćanskim misama. Ne priznaju hadždž i tvrde da je odlazak u Mekku i obavljanje hadždža čin nevjerstva i idolopoklonstva. Ne priznaju Šerijatom propisani zekat. Za njih je zekat simbol Selmanove ličnosti. Oni svojim vođama plaćaju neku vrstu poreza koja iznosi petinu od onoga što se posjeduje. Džihad za njih predstavlja zasipanje kletvama protivnika i onih koji otkrivaju tajne. Njihov post se sastoji u neprimicanju ženama tokom Ramazana i u čuvanju tajni vezanih za trideset muškaraca i trideset žena. Nusajrije moraju ispoljavati iskrenost i naklonost prema nusajrijskoj porodici i mržnju prema njenim protivnicima. Žestoko mrze neke ashabe, a Ebu Bekra, Omera i Osmana, radijallahu anhum, proklinju pri spominjanju njihovih imena. Smatraju da akida (vjerovanje) ima svoj unutrašnji i vanjski smisao i da jedino oni poznaju unutrašnji smisao tajni. Oni vjeruju u transmigracionizam (seobu duše iz tijela u tijelo).
Alevije (nusajrije) Aliju, radijallahu anhu, smatraju bogom i tvrde da je njegovo pojavljivanje duhovno u fizičkom prolaznom tijelu kao što je bila pojava Džibrila u liku pojedinih osoba. Posebnu naklonost i ljubav izražavaju prema ubici imama Alija, Abdurrahmanu ibn Muldžemu, izgovarajući pri spominjanju njegova imena “radijallahu anhu” (Neka je Allah sa njim zadovoljan!) i tvrdeći da je on njegovim ubistvom božansku prirodu oslobodio okova ljudske prirode. Zato smatraju griješnicima one koji prilikom spominjanja imena Abdurrahmana ibn Muldžema izgovaraju “la'anahullah!” (Allah ga prokleo!). Neki od njih smatraju da Alija, nakon što se oslobodio okova tijela, prebiva u oblacima. Oni također vjeruju da je grom njegov glas, a sijevanje munje njegov bič.
Nusajrije proslavljaju brojne praznike koji su usko povezani sa njihovim vjerovanjem:
– Praznik “Najruz” koji pada na 4. april, prvi dan perzijske godine,
– Praznik “Gadir”,
– Praznik “Postelje”,
– Praznik “Ašure”, 10. muharrem – na godišnjicu Husejnove pogibije na Kerbeli,
– Dan “Proklinjanja”, 9. rebiu-l-evvel – na godišnjicu Poslanikova, sallallahu alejhi ve sellem, poziva kršćana Nedžrana na proklinjanje,
– Kurban-bajram koji kod njih pada 12. zu-l-hidždžeta,
– Oni proslavljaju i neke kršćanske praznike kao što su: Bogojavljenje, Duhovi, Blagdan Svete Barbare, Nova godina, Blagdan križa koga nusajrije uzimaju kao datum za početak sjetve, berbe, početak trgovine i zaključivanje ugovora o iznajmljivanju i zakupljivanju.
– Oni proslavljaju i “Crni dan”, 9. rebiu-l-evvel – dan kada je ubijen Omer ibn Hattab, radijallahu anhu – veseleći se njegovom ubistvu i ismijavajući se s njim.
Nusajrije svoje učenje crpe iz starih paganskih vjerovanja. Obožavaju zvijezde i planete za koje tvrde da na njima prebiva imam Alija, radijallahu anhu.
Njihovo učenje je nastalo pod utjecajem neoplatonizma iz koga su preuzeli učenje o svjetlosnoj emanaciji stvari.
Neka od svojih vjerovanja temelje na školi medžusijske filozofije.
Neke svoje ideje su preuzeli iz kršćanstva i kršćanskog gnosticizma iz kojih su preuzeli učenje o trojstvu, mise i dozvoljenost vina.
Iz indijskih i istočno-azijskih učenja, preuzeli su ideje o seljenju duša i utjelovljenju.
Budući da spadaju u ekstremne šijje, njihovo učenje je obojeno i šiizmom, općenito vjerovanjem rafidija.
Nusajrije nastanjuju brdovitu oblast u okolini Latakije. U posljednje vrijeme su se proširili i po okolnim sirijskim gradovima. Prilično veliki broj nusajrija živi i u zapadnoj Anadoliji. Tamošnja zajednica nusajrija je poznata pod imenima “tahtadžije” i “hatabije”. Nusajrije koje žive u istočnoj Anadoliji su poznate pod imenom “kizilbašije”. Nusajrije iz ostalih dijelova Turske i Albanije su poznate pod imenom “bektašije”. Neke nusajrije žive u Libanu i Palestini, a neke u Perziji i Turkistanu gdje su poznati pod imenom “ali ilahijje”.
Propis po pitanju alevija (nusajrija)…
Šejhul-islam Ibn Tejmijje, rahimehullah, je rekao:
“Druzi i nusajrije su nevjernici prema konsenzusu muslimana. Nije dozvoljeno jesti ono što oni zakolju, nije dozvoljeno sklapati brakove sa njihovim ženama, a od njih se ne prihvata džizija jer su murtedi (otpadnici od islama). Oni nisu muslimani, niti su židovi niti kršćani, ne vjeruju u obaveznost pet dnevnih namaza, obaveznost posta u mjesecu ramazanu, obaveznost hadždža, niti u Allahove i Poslanikove zabrane u vezi strvine, alkohola, itd. S obzirom u šta vjeruju, oni su nevjernici, čak i ako izgovaraju šehadet.” (Ibn Tejmijje, “Medžmu'ul-fetava”)
On, rahimehullah, je rekao:
“Ovi ljudi koji se zovu nusajrijama i ostale vrste batinijskih karatimija su veći nevjernici ne samo od jevreja i kršćana, nego i od većine višebožaca. Opasnost od njih je veća od opasnosti od nevjernika s kojima smo u ratu kao što su: Tatari, Evropljani i drugi. Uvijek su na strani muslimanskih neprijatelja. Zajedno su sa kršćanima protiv muslimana. Za njih najveću nesreću predstavlja pobjeda muslimana nad Tatarima. Na kraju-krajeva, Tatari su, isključivo uz njihovu pomoć, uspjeli provaliti u islamsku zemlju i ubiti halifu u Bagdadu i druge muslimanske vladare.” (Ibn Tejmijje, “Medžmu'ul-fetava”)
On, rahimehullah, je također rekao:
“Nusajrije su ljudi sa najvećim kufrom. Oni svoje vjerovanje ne kriju. Prepoznatljivi su među muslimanima. Ne klanjaju pet dnevnih namaza, ne poste mjesec ramazan, ne izvršavaju hadždž kod Kabe, ne daju zekat, dozvoljavaju pijenje vina (alkohola) i druge harame. Oni vjeruju da je bog Alija ibn Ebi Talib, pa govore:
‘Svjedočim da nema drugog boga osim Hajdare (Alija), da nema zastora za njeg osim Muhammeda, iskrenog i povjerljivog, i da nema puta prema njemu do Selmana, moćnog i jakog.'” (Ibn Tejmijje, “Medžmu'ul-fetava”)
Nusajrije su uvijek bile uz kolonizatore islamskih zemalja i sa onima koji su ratovali protiv muslimana. Pomagali su krstaše u Šamu i Tatare u Iraku. Dolazak na vlast u Siriji im je osigurao francuski kolonizator 1946. godine kada je, zbog snažnog narodnog otpora, morao napustiti Siriju. Godine 1963. vlast je preuzela partija arapskih socijalista (Ba's partija), koja je muslimane obmanjivala pričom o pravednosti socijalizma.
1970. godine, nusajrije putem državnog udara pod vođstvom ministra odbrane Hafeza el-Assada preuzimaju potpunu vlast u zemlji. El-Assad je vladao do 2000. godine, kada umire, a potom ga nasljeđuje njegov sin Bašar. U vrijeme njihove vladavine likvidirano je na hiljade sunijskih porodica i teško je pronaći sunijsku kuću u Siriji a da neko iz nje nije ubijen ili zatvaran od strane nusajrija.
Teror je bio nepodnošljiv, pa je narod 1982. godine podigao ustanak protiv vladavine Hafeza el-Assada. Međutim, ustanak je ugušen u krvi i ubijeno je nekoliko desetina hiljada muslimana.
Ako se narod Šama povrati na platformu istine, a omladina počne uzvikivati “Allahu ekber”, dok sa minareta odjekuje “U džihad!”, onda muslimani i na istoku i na zapadu mogu očekivati radosne vijesti o oštrom i silovitom vjetru koji će uništiti nevjerstvo i otkloniti i iskorijeniti tamu neznanja…
A Allah najbolje zna.
Napisao: šejh Husejn bin Mahmud
Prijevod i obrada: Put vjernika
