U prvom dijelu naše serije o Krstaškim ratovima, analizirali smo uzroke kršćanske invazije i pad trećeg najsvetijeg mjesta na Zemlji kod muslimana – Jerusalema. Serija se nastavlja ovdje, sa okupacijom muslimanskih zemalja.
Bagdad
U petak, 9. augusta 1088. godine, bio je 29. dan mjeseca Ramazana. Iznenada, Ebu Saad al-Harawi ugledni muslimanski kadija uletio je u bagdadski mesdžid te počeo da javno jede, pred svima, uprkos tome što je bio Ramazan. Upravo je, nakon 3 sedmice putovanja, stigao iz Damaska kako bi donijeo vijest o padu Jerusalema. Znao je da ne postoji ništa što bi toliko privuklo pažnju kao što je jedenje u toku Ramazana, od strane jednog tako velikog i uglednog velikodostojnika. Saznavši za pad muslimanskog svetog grada – Jerusalema, stanovnici Bagdada su počeli da plaču. Tadašnji islamski halifa je obećao da će sastaviti komisiju koja će razmatrati moguću odmazdu, no sve se i završilo samo na obećanju.
U tim vremenima, muslimanski svijet nije mogao da stane protiv jake krstaške armiije. Turski emiri (vođe) su ratovali jedan protiv drugog, iza sebe ostavljajući spaljene i porušene gradove. Halifa, zapravo, nije imao nikakvu stvarnu vlast. On je i dalje bio samo marioneta u rukama turskih generala. Ogromna islamska unija, koja je bila viđena u ranijim periodima islama, nije bila ništa više nego stara legenda.
S druge strane, krstaške snage su bile jake, jedinstvene i odlučne – sve kvalitete koje su nedostajale muslimanima. Uspostavili su četiri kršćanska kraljevstva duž obale Mediterana, a njima su vladali kao što bi i u evropskim pokrajinama. Iako su muslimani bili etnički očišćeni iz većine osvojenih gradova kao što su Jerusalem, Atiokija i Bejrut, i dalje su tu živjeli Arapi koji su ostali na osvojenim teritorijama. U kraljevini Jerusalema, živjelo je preko 300 000 Arapa.
Jedinstven aspekt svega ovoga je bila spora asimilacija kršćana u muslimansku kulturu. Stoljećima prije krstaških ratova, muslimani su bili na čelu naučnih, filozofskih, tehnoloških i kulturnih istraživanja. Dok se Evropa borila sa mračnim dobom neznanja, muslimanski svijet je imao do tada neviđen kvalitet života.
Polahko, muslimanski običaji, prakse, i kultura su počele ulaziti u život okupatora. Dok muslimani iz Krstaških ratova nisu naučili ništa osim ideje izgradnje dvoraca, kršćani su počeli kopirati muslimansko nasljedstvo. Preuzeli su muslimanska dostignuća u medicini, jezicima, arhitekturi, poljoprivredi, inžinjeringu, astronomiji pa čak i legendarnu igru šah, koja je prvobitno osmišljena i razvijena u Perziji.
Napad krstaša
U svemu tome, krstaški ratovi na muslimanski svijet nisu napravili ništa ni blizu multi-religijskog društva, koje je u tom vremenu postojalo u muslimanskoj Španiji. Muslimanski civili su bili u stalnom strahu od masakra od strane stranih Evropljana. Na primjer, prema krstaškim izvorima, u Novembru 1098. godine, kršćani su izmasakrirali sve do jednog civila u sirijskom gradu Ma'arra, a nakon toga pojeli njihova tijela.
Povodom ovakvih gnusnih zločina i brutalnosti od strane Zapada, polahko je dolazilo do buđenja muslimana iz par vjekova dugog sna. No u 1100-tim godinama, pobjeda se i dalje činila predaleko. Tek u vremenu Imad al-Din Zenkija, 1130-tih godina, stvari su počele da mijenjaju smjer.
Izvor: Izgubljena historija
Obrada: Put vjernika
Pročitajte i prvi dio serijala o Krstaškim ratovima: Prvi dio: Invazija
