Od sovjetskih saveznika i terorista, do dobrih momaka sa Bliskog istoka. Tako se, u očima Zapada, mjenjala slika o Kurdima. Sirijski Kurdi danas su poznati kao glavni američki saveznici u borbi protiv IDIŠ-a (”Islamske države”) koji su se uz podršku zračnih snaga SAD-a pokazali kao veoma učinkoviti protiv IDIŠ-a.
Kada se raspalo Osmansko carstvo, poslije Prvog svjetskog rata, Kurdi nisu dobili svoju državu.
Od tada, skoro čitav vijek Kurdi sanjaju o nezavisnom Kurdistanu. Prema tom snu, nezavisni Kurdistan bi trebao da obuhvati sjeverni Kurdistan u Turskoj, gde danas živi najmanje 18 miliona Kurda, zatim južni Kurdistan u Iraku, gde živi oko šest miliona Kurda, istočni Kurdistan u Iranu, gde ih živi nešto manje od osam miliona i zapadni Kurdistan u Siriji – gde živi najmanje dva miliona Kurda.
Sve u svemu, po procjeni, u četiri zemlje Bliskog istoka živi oko 35 miliona Kurda.
Kurdi u Turskoj nemaju nikakvu autonomiju. Ali u susjednom Iraku skoro da imaju nezavisnu državu – Irački Kurdistan sa glavnim gradom Erbilom koji je sjedište velikih američkih, ruskih i francuskih naftnih kompanija.
Irački Kurdi su okrenuti Zapadu, a ozbiljniji američki saveznici postaju 2003. kada su učestvovali u rušenju režima Sadama Huseina. Amerikanci su tada u Irak željeli da uđu preko Turske, ali su glavni američki saveznici u regionu to odbili. Amerikanci su novog saveznika pronašli u Kurdistanu, na sjevernom dijelu Iraka.
Nagrada za to stiže već 2005. godine, Irački Kurdistan je dobio novi ustav, prvog predsednika u istoriji i vojsku – takozvanu Pešmergu, ili u prevodu borce za slobodu. Iračka vojska od tada ne može da uđe na teritoriju Iračkog Kurdistana.
Posljednjih mjeseci, mnogo se priča o velikoj kurdskoj ofanzivi na grad Mosul, najveći grad IDIŠ-a i drugi po veličini grad u Iraku i kako IDIŠ postepeno gubi snagu i utjecaj, Kurdi se spremaju za tu ofanzivu u koju će također biti uključene i iračke šiitske i kršćanske milicije.
Ukoliko se desi da Mosul padne, pala bi i cijela Niniva provincija nakon čega bi Kurdistan zauzeo cijeli sjeverni i zapadni Irak do granica Salahudin provincije.
Također, pobjedama protiv IDIŠ-a oni obezbeđuju podršku da i u Siriji dobiju autonomiju kao u Iraku. Jednom kada zaokruže autonomije u Iraku i Siriji, samo je pitanje dana kad će istaći zahtev za autonomijom u Turskoj, a kada budu imali autonomiju u sve tri države na jednoj tromeđi gde su oni fizički prisutni i dominantni, pitanje će biti koji će istorijski trenutak doći da oni istaknu zahtev za stvaranje nezavisnog Kurdistana koji će se osim u navedene tri zemlje, prostirati i na susjedni Iran.
U slučaju da se to desi, promijenila bi se kompletna politička arhitektura Bliskog istoka, odnosno granice Turske, Iraka, Sirije i Irana što bi izazvalo sveopšti rat na Bliskom istoku na kojem jedna po jedna zemlja ulazi u rat.
Ovdje je također važno napomenuti i licemjernu Saudijsku Arabiju koja zajedno uz Ameriku i Izrael podržaje i radi na projektu Kurdistana kako bi umanjila utjecaj Irana na susjedne zemlje te bi ujedno srušila Erdoganovu vladajuću AK partiju u Turskoj prema kojoj njeni saveznici Amerika i Izrael imaju negativan stav.
Uspostavu nezavnisnog Kurdistana svesrdno pomaže Amerika, koja koristeći ekstremizam IDIŠ-a kao izgovor, naoružava kurdske milicije, koje su se već proslavile nizom zločina protiv arapskog sunitskog stanovništva.
Priprema: Put vjernika
