Borci Hamasa su 7. oktobra probili ogradu zatvora koji je, ustvari, Pojas Gaze, pokrenuvši koordinirani napad na najmanje sedam izraelskih vojnih objekata i više od 20 okolnih stambenih zajednica. Više od 1.000 izraelskih građana – civila i vojnika – te deseci stranih državljana ubijeni su u ovom napadu. Blizu 240 osoba je zarobljeno. Uhvaćena nespremna i u rasulu, izraelska vojska je panično odgovorila na napad, neselektivno pucajući na napadnuta mjesta, ubijajući izraelske zarobljenike zajedno s borcima Hamasa. Izraelskoj vojsci bio je potreban gotovo cijeli dan da vrati izgubljenu teritoriju i osigura područje Gaze.
Nakon Hamasovog napada bez presedana, izraelski aparat za odnose s javnošću pokrenuo je kampanju dezinformacija, s ciljem podsticanja straha i bijesa, i počeo je širiti nepotvrđenu propagandu o zvjerstvima. Ova kampanja, koja uključuje priče o bebama “koje su u velikom broju obezglavljene“, “spaljene“ i “okačene na konpac za sušenje odjeće“, pomogla je preobraziti šok izraelske javnosti u genocidni tribalizam i skrenula je pažnju sa izraelskih političkih, obavještajnih i vojnih grašaka, koje su zapravo i utrle put za ovaj napad. Ova kampanja također je pomogla vladi da prikupi ključnu podršku javnosti za masovnu mobilizaciju rezervnih jedinica, koja je učinila kopnenu invaziju na Gazu punog obima mogućom.
Novi, nacionalistički jevrejski identitet
Nakon što je osigurao bezuvjetnu vojnu, političku i diplomatsku podršku svojih imperijalnih sponzora na Zapadu, ponajprije u Washingtonu, i pod izgovorom suprostavljanja Hamasu i spašavanja zarobljenika, Izrael je pokrenuo ono što je kasnije tačno opisano kao “kampanja masovnog ubijanja“ u Gazi vođena vještačkom inteligencijom. Deset sedmica kasnije veći dio Gaze je uništen, više od 20.000 Palestinaca je ubijeno, a još ih je mnogo pod ruševinama, dok svijet nastavlja posmatrati genocid koji se dešava u realnom vremenu. Analiziranje ovih događaja kroz bihevioralno-neuronaučnu prizmu moglo bi pružiti uvide u cionističku doseljeničko kolonijalnu dinamiku općenito i posebne motive iza izraelskih trenutnih genocidnih postupaka u Gazi, kao i potencijalni put naprijed.
U odgovoru na historijsku traumu, jevrejski narod nosi duboki strah od antisemitizma. Krajem 19. i početkom 20. stoljeća ovaj strah, u kombinaciji s prezirom prema tlačiteljima, doveo je do formiranja autonomnih jevrejskih grupa za samoodbranu na različitim geografskim područjima. Cionizam, evropski kolonijalni pokret, prepoznao je potencijal ove dinamike. Sinkretizirao je jevrejsku čežnju za sigurnošću i samoodbranom s bjelačkim supremacističkim, mesijanističkim i fašističkim ideologijama.
Ova sinteza porodila je novi, nacionalistički jevrejski identitet, koji izjednačava jevrejsku sigurnost s izgradnjom ekskluzivne domovine u Palestini, kroz raseljavanje starosjedilačke popuacije te regije. Doseljeničko-kolonijalni napori tipično ovise o predstavljanju ciljne teritorije kao “nenaseljene“, a njenih postojećih stanovnika kao nehumanih barbara koji nisu dostojni zemlje. Ovakvo predstavljanje omogućilo je cionistima da rasele starosjedilačko stanovništvo Palestine bez moralnih dvojbi, prikazujući uspostavljanje Izraela ne kao uništenje jednog naroda, nego kao izgradnju “vile u džungli“.
Skrivanje vlastite korupcije i kriminalnih poduhvata
Unutar izraelskog društva utemeljenog na krađi zemlje i resursa, ofanzivna agresija pod izgovorom “samoodbrane“ (kao u nazivu “Izraelske odbrambene snage“ – IDF) nagrađivana je i pojačavana od samog početka i, shodno tome, postala je rutinski dio života. Prizivanjem traume straha i otimanja povezane s prošlim i sadašnjim negativnim iskustvima jevrejskog naroda, cionističke vođe su osigurale kontinuiranu podršku doseljeničke populacije za agresivne, ekspanzionističke, hegemonostičke, genocidne politike i krili su svoju korupciju i kriminalne poduhvate od kritike javnosti.
Kako bi održali izraelski nasilno tlačiteljski status quo i proširili teritoriju dosljeničke kolonije, cionisti su oportunistički spojili svoju kolonijalnu ideologiju s judaizmom. Pozivajući se na božansku odredbu, radikalni, ultradesničarski doseljenici su ohrabrivani da zauzmu brda na palestinskog zemlji, istjeraju one koji tamo žive i oforme ilegalne ispostave. Ove ispostave kasnije je utvrdila izraelska vojska i vremenom ih je “legalizirala“ cionistička država.
Osim što pruža opravdanje za nasilnu krađu zemljišta, spajanje cionizma i judaizma služi da oduzme legitimitet otporu na način da se svaka kritika cionizma ili izraelskih politika prema Palestincima izjednačava s napadom na Jevreje. Nadalje, sprečava antikolonijalni otpor, predstavljajući političku borbu za zemlju i resurse između okupatora doseljenika koje podržavaju imperijalne sile i starosjedilačkog, okupiranog naroda kao navodni vjerski “sukob“ između jednakih.
Istinski ciljevi cionizma – ekspanzionizam i aparthejd
Ovaj spoj podstiče cionističko prisvajanje i izdvajanje jevrejskog statusa žrtve. Izraelska hasbara, što na hebrejskom znači objašnjenje, predstavlja Holokaust kao genocid bez premca, što Jevrejima daje specijalni status žrtve. Ovaj narativ opravdava privilegije, popuste i naknade za Izrael kao “jevrejsku državu“, izgrađenu kako bi osigurala sigurnost Jevreja na račun starosjedilaca Palestinaca…
Pročitaj kompletan tekst na Al Džeziri
Moguće povezani članci:
Transkripti genocida: Šta otkrivaju stenogrami ratnih sjednica NSRS? Karadžićevo priznanje Bošnjacima za izdržljivost
Infografika: Osam faza genocida u Srebrenici
Šejh Imran Husein presudio: U Srebrenici nije bilo genocida!
Pojašnjenje islamskoga propisa po pitanju Palestine, Jeruzalema i cionističkog entiteta