25 mudžahida pobjeđuje 200 srpskih specijalaca.
U petak ujutro, oktobra 1992, odigrala se žestoka bitka između grupe stranih mudžahida i Srba, na brdu Bandera, blizu Tešnja i Doboja na sjeveru Bosne.
“O vjerovjesniče, bodri vjernike na borbu! Ako vas bude dvadesetak izdržljivih, pobijediće dvije stotine; a ako vas bude stotina, pobijediće hiljadu onih koji ne vjeruju, zato što su oni ljudi koji ne shvaćaju.” [Kur'an 8:65]
“Vjernici koji se ne bore – osim onih koji su za borbu nesposobni – nisu jednaki onima koji se na Allahovu putu bore imecima svojim i životima svojim, One koji se budu borili ulažući imetke svoje i živote svoje Allah će odlikovati čitavim stepenom nad onima koji se ne budu borili, i On svima obećava lijepu nagradu, Allah će borcima, a ne onima koji se ne bore, dati veliku nagradu.” [Kur'an 4:95]
Brdo Bandera je bilo na strateški vrlo važnoj poziciji, između srpskih, hrvatskih i muslimanskih prednjh linija. Ko god bi imao brdo Bandera pod kontrolom, samim tim bi kontrolisao sve gradove i sela oko njega. Na istoj lokaciji, oko šest mjeseci ranije, prolivena je krv prvih stranih mudžahida u Bosni, braneći Allahovu vjeru.
Ebu Ali el-Kurejš, dvadesetogodišnji islamski daija1 sa iskustvom u afganistanskom džihadu, ubijen je u Junu 1992, nekoliko sedmica od početka rata, na brdu Bandera, ručnom granatom bačenom od strane Allahovih neprijatelja.
U sedmicama pred bitku kod Tešnja, u oktobru 1992, snage bosanske armije su slale ljude na prednje linije na vrh brda Bandera. Pomagalo im je 25 stranih mudžahida. Ovih 25 braće su bili prvi strani mudžahidi u Bosni. Većina ih je bilo iz Mekke i svi su bili veterani blagoslovljenog džihada u Afganistanu. Ovih 25 braće su kopali rovove na prednjoj liniji pod vrlo teškim uslovima. Bilo je to trosatno pješačenje od dna brda do muslimanske prednje linije blizu vrha.
Tokom jedne od manjih čarki prije borbe, mudžahidi su ubili 20 Srba i uz Allahovu pomoć, otvorili put za vozila do polovice brda. Ubrzo nakon te čarke, Srbi su se počeli pripremati za veliku ofanzivu protiv mudžahida. Tri dana i tri noći su Srbi neprekidno bombardovali muslimanske prednje linije. Za to vrijeme, mudžahidi su proveli u svojim bunkerima i samo bi slušali zvuke granata koje bi eksplodirale oko njih. Prije toga, snage bosanske armije su se povukle sa brda na drugu liniju iza mudžahida.
Na kraju trećeg dana bombardovanja, mudžahidi su napali jednu od srpskih linija za snabdijevanje, ubijajući trojicu Srba i tom prilikom zauzeli dva konja puna plijena. Tada je 25 mudžahida shvatilo da su sami na brdu, bez podrške od snaga bosanske armije.
Pod neprekidnim jakim granatiranjem u sljedeća tri dana, Srbi su napali prednje linije mudžahida. Brojali su preko 200 dobro istreniranih srpskih specijalaca, uz podršku plaćenika, pripadnika bivših rumunskih i ruskih specijalnih snaga.2
Srpske snage su napale mudžahide takvom snagom i brzinom da se razdaljina između dvije strane smanjila na pet do deset metara. Takva je bila ozbiljnost situacije, da su se Srbi dok su se približavali rovovima mudžahida, bacali ručne granate u njih. Mnogo braće je ranjeno u rovovima, ali su i pored toga nastavili da se bore.
U ovoj teškoj situaciji je Ebu Omar et-Tajjib, dvadesetdvogodišnji daija iz Medine i veteran afganistanskog džihada, izašao iz rovova mudžahida sa svojim PK mitraljezom i počeo da puca po Srbima ubivši mnoge od njih. Konačno je ranjen, ali je nastavio da puca dok nije pogođen sa više od 100 metaka. Učinio je sedždu sa PK mitraljezom pod njim i nastavio je da se sjeća Allaha sve dok Ga nije sreo. Neka ga Allah primi kao šehida.
Kada je ugledao Ebu Omar et-Tajjiba kako pada, Ebu Hadžir el-Mekki, star 24 godine, porijeklom iz Mekke i veteran afganistanskog džihada, iskočio je iz svog bunkera i pretrčao 30 metara preko otvorenog bojnog polja kako bi uzeo Et-Tajjibovo tijelo. Tu se sreo sa srpskim snagama koje su isto tako pokušavale da uzmu Et-Tajjibovo tijelo. Ebu Hadžir se suočio sa Srbima, ubijajući neke i ranjavajući druge, dok jedan nije iskočio 2 metra ispred njega. Ebu Hadžir ga je ubio, ali ne prije nego što je ovaj Srbin zasuo mecima po njegovom stomaku. Ebu Hadžir nije mogao da uzme Et-Tajjibovo tijelo, ali je uspio da se vrati u muslimanski bunker, dok je njegov stomak bio rasporen mecima, a njegovi unutrašnji organi visili.
U bunkeru, na udaljenosti 5-10 metara od Srba koji su ih napadali, Ebu Hadžir el-Mekki je nastavio da puca na Srbe, bez obzira na teške rane. Vikao je “Allahu-Ekber!”, “O Allahu, podari mi šehadet!” i “O Allahu, oprosti mi moje grijehe!” i nastavio je da se puca sljedećih pola sata, sve do zadnjeg izdisaja. Molimo Allaha da ga primi u Džennet u Svoje društvo.
Sada su Srbi napadali mudžahide sa tri strane. Kako se bitka nastavljala, Ebu Abdullah Džeddai, star 24 godine, porijeklom iz Džedde, veteran afganistanskog džihada i poznat po svojoj dugoj šutnji i držanju Kur’ana u rukama skoro 24 sata dnevno, ubijen je 40mm granatom ispaljenom iz mitraljeza, koja je pogodila njegovu glavu.
Ebu Abdullah el-Filistini, star 25 godina, vojni trener mudžahida u Afganistanu i Bosni, također je pogođen u srce i ubijen.
Ebu Šehid eš-Šerki, star 18 godina, porijeklom iz istočnog dijela Arapskog poluostrva i učesnik afganistanskog džihada od svoje petnaeste godine, također je ubijen. Svi mudžahidi koji su ostali živi bili su lako ili teško ranjeni.
Ebu Halil el-Mekki je izašao na otvoreno i pucao je na Srbe sve dok nije, teško ranjen, pao na zemlju. On je tada bio emir ove grupe mudžahida.
Šejh Ebu Sulejman el-Mekki, islamski učenjak koji je podučavao siri3 u Svetoj džamiji u Mekki, veteran afganistanskog džihada u društvu šehida šejha Abdullaha Azzama i jedan od najboljih mudžahida (takvim ga znamo, a Allah ga najbolje poznaje), iskočio je iz mudžahidskih rovova i pretrčao preko bojnog polja prema neprijateljskoj vatri kako bi donio Ebu Halil el-Mekkija nazad u mudžahidski bunker. Prije nego što je došao do Ebu-Halila, šejh Ebu Sulejman je zasut vatrom iz automatskog mitraljeza po stomaku, pa je i on pao na zemlju. Sada su dva ranjena brata ležala usred bojnog polja i bilo je pitanje vremena kada će ih Srbi zarobiti.
U ovoj napetoj situaciji, Ebu Talib el-Mekki, također iz Mekke i veteran afganistanskog džihada, izveo je pravi podvig hrabrosti, kada je sam, bez pomoći svojih drugova, istrčao usred bojnog polja sa svojim PK mitraljezom i počeo pucati po Srbima takvom žestinom da su se srpske grupe povukle, a drugi mudžahidi su uspjeli da dođu do Ebu Halila i šejha Ebu Sulejmana i da ih vrate u bunker mudžahida. Ebu Talib el-Mekki je ubrzo pogođen i ranjen, ali je uspio da se dovuče nazad do bunkera mudžahida, gdje je izdahnuo nakon nekoliko minuta. Neka ga Allah nagradi najboljom nagradom koju zaslužuje.
U muslimanskom bunkeru, šejh Ebu Sulejman je teško krvario i izgubio je puno krvi. Plakao je iz želje za šehadetom na Allahovom putu, ali Allah je odredio nešto drugo za njega. Bilo je to u periodu malo prije podnevskog namaza.
Ostala braća, koja su se hrabro borila u bici i bila ranjena, su: Ebu Hamza el-Mekki (iz Mekke), Ebu Musab el-Misri (iz Egipta), Ebu Dudžanah et-Taifi (iz Taifa), Ebu Zubeir el-Haili (iz Haila, bivši emir stranih mudžahida u Južnom Afganistanu, i do-emir ove operacije, Ebu Selamah el-Mekki (iz Mekke) i Ebu Asim el-Mekki (također iz Mekke). Ebu Asim el-Mekki se borio hrabro ubivši tri neprijatelja prije nego što je ručna granata pala pored njegove noge, odvajajući je od tijela i djelimično paralizirajući njegovu desnu ruku.
Zbog velikog broja poginulih i ranjenih, braća su se povukla 100 metara prema jednom muslimanskom selu gdje su prenjeli tijela poginule i ranjene braće.
Nekoliko sati nakon povlačenja, desetorica braće sa lakšim povredama su se vratila na planinu Bandera da nastave bitku. Njima se pridruzilo 15 bosanskih muždahida i zajedno su krenuli u kontra-ofanzivu na Srbe sa takvom žestinom da su Srbi bili primorani da napuste bitku bježeći od braće.
Braća su izbrojala oko 30 mrtvih Srba, čija su tjela ostala na planini. Mudžahidi su našli rumunske i ruske dokumente kod ubijenih Srba, očigledan dokaz da su vanjske snage podržavale Srbe u borbi protiv muslimana i islama. Ovo je potvrđeno izjavama petorice zarobljenih Srba.
U ovoj bici palo je šest šehida – neka ih Allah primi među šehide:
“On neće poništiti djela onih koji na Allahovu putu poginu” [Kur'an 47: 4]
Šest šehida koji su poginuli u toj bici:
Ebu Omar et-Tajjib iz Medine. U Afganistanu je bio poznat pod imenom Ebu Zijad el-Medini. U 22. godini bio je student islama i veteran afganistanskog džihada. Srbi su njegovo mrtvo tijelo u crnoj uniformi postavili u stakleni sanduk i izložili u centru sela Tazlaj. Ostavili su njegovo tijelo tamo tri mjeseca samo da bi pokazali drugim Srbima kako su oni potukli „mudžahedine“. Mudžahidi su pokušali da razmijene zarobljene srpske vojnike za Ebu Omarovo mrtvo tijelo, ali su Srbi odbili. Neka Allah primi Ebu Omara kao šehida i neka mu dušu pošalje u Džennet.
Ebu Hadžer el-Mekki, iz Mekke, star 24 godine, veteran afganistanskog džihada, bio je poznat po svom dobroćinstvu prema braći. On je izgradio vodovod i doveo je pitku vodu 200 metara do doline u kojoj su bili mudžahidi. Izgradio je mudžahidima prostorije za abdest i nužnike. Neka Allah primi Ebu Hadžera kao šehida i neka mu dadne da se napije iz džennetskih izvora.
Ebu Abdullah el-Džeddai, 24-godišnjak iz Džedde i veteran afganistanskog džihada. Bio je povučen i poznat po tome što je uvijek imao Kur'an u rukama i tiho memorizirao trudeći se da ga zapamti u potpunosti. Neka ga Allah nagradi najvećom nagradom koju zaslužuje!
Ebu Abdullah el-Filistini, 25-godišnjak iz Palestine sa velikim iskustvom u treningu mudžahida u Afganistanu i Bosni. Mnogi mudžahidi su prošli kroz njegov trening. Neka ga Allah prihvati i neka ga nagradi za sve što je uradio za mudžahide.
Ebu Talib el-Mekki, iz Meke je sa svojih dvadesetak godina bio hrabar veteran afganistanskog džihada. Neka ga Allah prihvati u džennet sa svim ostalim šehidima.
Ebu Šehid eš-Šerki, sa sjevera Arapskog poluostrva, u svojoj 18-toj godini bio je najmlađi šehid iz ove operacije. Sa 15 godina otac ga je poslao u Afganistan. Iako je bio mlad, kažu da je imao mudrost i strpljenje 100-godišnjaka. Uvijek je razmišljao o načinima kako da unaprijedi život muslimana. Neka ga Allah primi kao šehida i neka ga učini primjerom muslimanskoj omladini.
Allahov Poslanik, sallallahu alejhi we sellem, je rekao: „Neće biti ranjen čovjek na Allahovom putu, a Allah zna najbolje ko se povrijedi na Njegovom putu, a da neće doći sa svojom ranom na Sudnji dan. Boja je boja krvi, a miris miris miska (mošusa).“ [Buhari]
Neka Allah primi devetnest ranjenika i neka ih primi na Sudnjem danu. Među njima:
Šejh Ebu Sulejman el-Mekki, islamski učenjak koji je podučavao siri (životu Allahovog Poslanika s.a.v.s.), u Svetoj džamiji u Mekki, veteran afganistanskog džihada, blizak prijatelj šehida šejha Abdullaha Azzama i vođa ove grupe mudžahida. Bio je vrlo poznat među islamskim učenjacima Mekke i Arapskog poluostrva. Par dana nakon ranjavanja, šejh je izgubio osjećaj u donjem predjelu tijela i od tada je kao paralizovan bio primoran da koristi invalidska kolica. Neka ga Allah izliječi i neka mu povrati zdravlje pa da može nastaviti službu islamu i muslimanima.
Ebu Asim el-Mekki, mladi brat iz Mekke koji se borio u Afganistanu. Par sati nakon što je ranjen, amputirali su mu nogu, a ruka mu je ostala permanentno iščašena. Od aprila 1998. do ljeta 1999, Ebu Asim je bio zatvoren u Džeddi, u jednom od tajnih zatvora Ministarstva unutrašnjih poslova Saudijske Arabije, pod neosnovanim optužnicama da je planirao napad na Saudijsku Arabiju. Bio je podvrgnut jakom mučenju. Tukli su ga u povrijeđenu nogu i ruku sa metalnom šipkom. Nakon izlaska iz zatvora, on je protjeran iz Saudijske Arabije. Neka Allah pravedno osudi one koji su ga mučili.
Bitka kod Tešnja, u jesen 1992, bila je prekretnica u poštovanju koje je lokalno stanovništvo pokazalo prema stranim mudžahidima. Kad su se mudžahidi prvi put pojavili u Bosni, lokalno stanovništvo ih je smatralo za plaćenike i htjeli su da znaju koliko para traže za njihovu službu u Bosni. Poslije te bitke, Srbi su se bojali da pokrenu akciju na teritorijama gdje su mudžahidi bili prisutni.
Nakon pokazanog uspjeha, gdje je 25-oro braće porazilo specijalnu jedinicu od 200 vojnika, Bosanci su promjenili mišljenje o mudžahidima i od tada su ih počeli smatrati hrabrim i iskrenim borcima koji su došli u Bosnu, ne zbog para, nego u odbrani islama, časti, braće muslimana, i za zadovoljstvo svemoćnog Allaha.
Izvor: Azzam Publikacija
Prevod za www.putvjernika.com: Nina
Fusnote:
1. daija – islamski misionar, pozivač u islam
2. mudžahidi su saznali ovu informaciju tek nakon bitke, od izjava pojedinih zarobljenih Srba.
3. sira – životopis Poslanika Muhammeda, sallallahu alejhi we sellem.
