Rat u Afganistanu: Droga, pranje novca i bankovni sistem

Narkotici su instrument američke spoljne politike, politike koja pruža veliku podršku ekonomiji Zapada. CIA, u saradnji sa ostalim špijunskim službama kao što je pakistanska ISI, radeći u Afganistanu, organizovala je tajne operacije koje pomažu trgovinu drogom:

“Naš zaključak je da glavna meta u efikasnom suzbijanju trgovine treba da bude sam Washington, a naročito njegove veze sa korumpiranim narko-vezama širom svijeta…

---

“Čelični zakon tržišta kaže da potražnja određuje ponudu.” – The Economist

Afganistan je kontinentalna zemlja koja leži na veoma značajnom raskršću Centralne Azije, Indijskog potkontinenta i Bliskog Istoka. On je geostrateški i ekonomski veoma važan iz više razloga.

Prvo, Afganistan je glavni geostrateški čvor koji se graniči sa Iranom, bivšim Sovjetskim Savezom i Kinom. Njegova lokacija je uvijek bila značajna. Većim dijelom svoje historije ova oblast je bila linija razgraničenja između Irana, Indije i Kine. Kasnije, od sticanja nezavisnosti od Irana, Afganistan je imao ulogu tampon-države između Irana, carske Rusije (kasnije Sovjetskog Saveza) i Indije pod britanskom kolonijalnom vlašću (kasnije Republike Indije i Pakistana). Afganistan je idealno mjesto za postavljanje klina između najvećih evroazijskih sila i za uspostavu trajne vojne prisutnosti za buduće operacije u Evroaziji.

Drugo, Afganistan predstavlja važan stepenik u energetski bogatu Centralnu Aziju, jer zaobilazi teritoriju Irana, Rusku Federaciju i Kinu. Ovo je veoma važan faktor, jer strane trupe kao što su američke ili britanske, mogu upotrijebiti Afganistan za izbjegavanje rivalskih sila. Energetski koridor koji prolazi kroz Pakistan i Afganistan od naftnih i gasnih polja Turkmenistana i Centralne Azije je oduvijek bio veliki projekat za Ameriku i njene kompanije već godinama.

Vojne misije NATO snaga pod nazivom “International Security Assistance Force” (ISAF) koncentrisane su u jugozapadnom i sjeverozapadnom Afganistanu gdje će se i naći strateški važan koridor za prolazak nafte i gasa od centralne Azije do Indijskog okeana.

Prije 11. septembra 2001, Washington je vodio pregovore sa talibanskom vladom u namjeri da osigura ovaj važan koridor.

Američki energetski interesi u Afganistanu imaju direktan uticaj na post-talibansku političku strukturu. Afganistanski predsjednik, Hamid Karzai, bio je izabran od strane američke vlade (22. decembra 2001) i “međunarodne zajednice”. Ova odluka je bila donijeta kao rezultat lobiranja kompanije “Union Oil Company of California” (UNOCAL). Karzai ne samo da je bio njihov bivši radnik, već je bio i njihov predstavnik u pregovorima sa talibanskom vladom oko konstrukcije predloženog trans-afganistanskog koridora. U stvari, nekoliko zvaničnika UNOCAL-a, poput Zalmay Khalilzada, postavljeni su kao specijalni izaslanici američke vlade i u Afganistanu i u okupiranom Iraku.

NATO ofanziva u zapadnom dijelu Afganistana se može shvatiti kao osiguranje teritorija na kojima će se graditi geo-strateški naftovod od Centralne Azije do Pakistana, preko Afganistana.

Čak je bilo i planova da se rekonfiguriše zajednička granica Afganistana i Pakistana kako bi se olakšao protok nafte i gasa iz Centralne Azije do obale indijskog okeana. Jednom sagrađeni, naftni koridor i terminali na obali indijskog okeana će predstavljati veliku pobjedu nad konkurentima kakvi su Rusija, Indija, Kina i Iran. Ovo bi bila druga pobjeda poslije otvaranja terminala Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC), drugog koridora koji zaobilazi Rusiju, Iran i Kinu.

Kontrola Afganistana je neophodna stvar u određivanju budućeg balansa snaga u Centralnoj Aziji i Evroaziji, tako da onaj ko bude kontrolisao Afganistan imat će snažan uticaj u bogatom dijelu Evroazije.

Treće, Afganistan predstavlja značajan region za proizvodnju opijuma, koji hrani crnu berzu narkotika izvan Afganistana. Ovo je značajno s obzirom da je nezakonita trgovina narkoticima na trećem mjestu po obimu prihoda (zarade) i to gledajući globalno odmah poslije nafte i trgovine oružjem.

Afganistanski marionetski vojnik u polju maka (opijuma)

Polu-zaboravljeni opijumski ratovi

Opijum i ilegalni narkotici su igrali relativnu nepoznatu, ali historijsku i glavnu ulogu u svjetskoj ekonomiji i međunarodnim odnosima. Nekoliko značajnih ratova je pokrenuto zbog opijuma. Britanija i njene kompanije su najviše pokazivale interes za trgovinu droge. Jedna od tih kompanija je bila “British East India Company” (BEIC). Ova kompanija je upravljala i vladala Indijom. U biti, interesi ovih korporacija i interesi vlada Indije pod britanskom vlašću i drugih britanskih kolonija, bili su zajednički i preklapali su se.

Cijele kulture i nacije su, historijski gledano, bile izopačene i promijenjene kako bi se udovoljilo potajnim (britanskim) ekonomskim interesima. Britanski ekonomski interesi su prisilno promijenili mnoge zajednice i mjesta. Na primjer, Britanci su prinudili Irance da umjesto svoje kafe piju njihov čaj. Iranska zajednica je odustala od svog nacionalnog pića, kafe, u zamjenu za čaj koji je dolazio iz Indije iz prostog razloga što je to bio ekonomski interes Britanije. Do dana današnjeg, iranski mini-restorani se nazivaju “kafane” ali prevashodno služe čaj.

Na Dalekom Istoku i Jugoistočnoj Aziji, opijum je bio sastavni dio trgovine sa Evropom. Na vrhuncu te trgovine, sredinom 1880, opijum je bio jedan od najvrjednijih proizvoda u međunarodnoj trgovini.^[1] Britanski izvoz opijuma iz Indije je sistematski doprinjeo slabljenju kineskog otpora prema stranim kolonijalnim silama i balansiranju ogromnog trgovinskog deficita koje je Britanija imala sa Kinom.

Britanske korporacije koje su upravljale Indijom, pored toga što su uspjele da prisile kinesku vladu da dozvoli narkomaniju za puki ekonomski interes, također su prisilile i indijske zemljoradnike da gaje samo opijum. U stvari, uzgoj opijuma je bila nenormalna praksa među indijskim farmerima. Britanci su prisiljavali mnoge indijske farmere da postanu zavisni od uzgoja opijuma kao načina preživljavanja. Lokalne ekonomije mnogih zajednica u Indiji su sistematski odvraćane od uzgoja redovnih kultura za prehranu, zarad prodaje onoga što su britanski trgovci htjeli da otkupe, a to je bio opijum. Kulture za prehranu (žitarice) su davale farmerima izvjesnu formu autonomije u odnosu na tržište i garantovale opstanak, dok ih je “novčana kultura” (opijum) učinila zavisnim u odnosu na britanske interese. Tako je Indija još dublje zaronila u britansku kontrolu i eksploataciju od strane britanskih kompanija.^[1]

Jedan od razloga kolapsa kineskog carstva je bila britansko sponzorirana trgovina drogom i zavisnost od nje. Zavisnost od droge u Kini je abnormalno rasla i uskoro su Kinezi bili prinuđeni da zabrane upotrebu opijuma zbog razarajućeg efekta na njihovo društvo, zdravlje, produktivnost, ekonomiju i kulturu.

Opijum je bio veoma važan za Britance. Zavisnost od droga je također upotrebljavana za izrabljivanje azijskih naroda i njihovih ekonomija. Zarada od opijuma je bila toliko značajna i unosna za Britance da su objavili rat Kini jer su ovi zabranili trgovinu opijumom.^[3]

Situacija u Kini je uporediva sa zabranom alkohola u Americi od 1920. do 1933, samo što je trgovina drogom zadala žestoki udarac kineskom društvu oticanjem kapitala iz Kine. Tokom 1830-ih, opijumski izvoz je daleko nadmašio međunarodni izvoz čaja. 1838. godine je uvedena smrtna kazna za sve kineske državljane koji posjeduju ili trguju drogu. Čak i tada, Britanci su bili izuzeti od kaznenog zakona jer kineska vlada nije željela da stvara probleme sa Britancima.

Tokom 1838-1839, kineske vlasti nisu imale drugog izbora osim da uvedu zakon kojim će se zabraniti uvoz opijuma vođenog od strane britanskih kompanija i trgovaca sa punom podrškom britanske vlade. Kina je krenula putem ekonomskog ambisa jer su kineske rezerve zlata i srebra upotrebljavane za kupovinu opijuma, što je dovelo do ogromnog odliva kapitala iz Kine u Britaniju. Kinezi nisu više mogli tolerisati britansku narko industriju. Kinezi su odbili da dozvole bilo kakav novi uvoz narkotika u svoju državu, a koji su ilegalno sprovodile britanska vlada i evropske kompanije.^[4]

Britanija je objavila rat Kini 1839. godine i na Kinu poslala svoju ratnu mornaricu i trupe iz Indije. Kina je bila poražena i primorana da potpiše nepravedan ugovor o miru, Ugovor iz Nanjinga (1842). Ovo je dovelo do novog talasa eksploatacije Kineza i drugog rata. Drugi opijumski rat je vođen zbog ugovora iz Nanjinga i on je doveo do potčinjavanja Kine stranim kolonijalnim silama, uključujući stacioniranje stranih trupa u kinesku prijestolnicu, prepuštanje Hong Konga i Makaa te gubitka dijela teritorije.

Lord Palmerston, britanski premijer, dao je važnu izjavu u vezi potpisivanja primirja u Nanjingu, na kraju Prvog opijumskog rata, izjavu koja potvrđuje važnost narkotika u britanskoj ekonomiji: “Nema sumnje da će ovaj događaj (kraj opijumskog rata i Ugovor iz Nanjinga) stvoriti epohu progresa civilizovanog dijela ljudske vrste, i da će voditi računa o najvažnijim komercijalnim interesima Engleske (Britanije).”^[5]

Nasljedstvo opijumskih ratova na moderni Afganistan

Historijski, unosna trgovina drogom sponzorirana od strane Britanije u 19-om vijeku, stvorila je osnovu za opijumsku i heroinsku industriju u današnjem Afganistanu, koji danas proizvodi 92% svjetskog heroina.^[6]

Gajenje je započelo u zlatnom trouglu (Laos, Mianmar, Tajland) u Jugoistočnoj Aziji kao i u drugim djelovima ovog regiona. Zavještanje opijuma u Afganistan je rezultat historijske trgovine droge od strane Britanaca i razornog sovjetsko-afganistanskog rata kojeg su inicirali Pakistan i Amerika.^[7] Tokom ovog rata, započela je značajna komercijalizacija i sađenje maka, podržana od strane pakistanske i američke obavještajne službe. Roba je bila namijenjena Zapadnom tržištu.

Međunarodna trgovina drogom: Tržište narkotika

Ako su u prošlosti, Britanija, Holandija i Portugal aktivno podržavale trgovinu drogom, šta ih sprječava da to čine i danas, pogotovo ako se zna koliko je ogromna zarada koju donosi ova industrija.

Ekonomski principi sačuvani od strane britanske vlade još iz Opijumskog rata istovjetni su i danas. Nelegalne droge su još uvijek značajna roba i važan dio u međunarodnoj trgovini. Opijum iz Afganistana sačinjava veliki dio svjetskog narko tržišta danas, koja se, prema analizama UN-a, procjenjuje na oko 400-500 milijardi dolara.^[8]

Narkotici su instrument američke spoljne politike koja pruža veliku podršku ekonomiji Zapada. CIA, u saradnji sa ostalim špijunskim službama kao što je pakistanska ISI, radeći u Afganistanu, organizovala je tajne operacije koje pomažu trgovinu drogom:

“Naš zaključak je da glavna meta u efikasnom suzbijanju trgovine treba da bude sam Washington, a naročito njegove veze sa korumpiranim narko-vezama širom svijeta. Mi smo dokazali da su tajne prekomorske akcije koje je vodio Washington bili glavni faktor u generisanju promjena opšteg obrasca dotoka droga u SAD, gdje smo naveli vijetnamsku heroinsku epidemiju tokom 60-ih te afganistansku heroinsku epidemiju tokom 80-ih, koje su analogne glavnoj temi ove knjige: eksploziji kokainskog prometa u Srednjoj Americi tokom Reganove vladavine… (Kokainska politika: Kokain, Vojske i CIA u Centralnoj Americi, Jonathan Marshall i Peter Dale Scott, April 1998)

Michel Chossudovsky je pojasnio ekonomske mehanizme koji stoje iza trgovine drogom:

Na osnovu proračuna iz 2003 god., trgovina drogom predstavlja “treću po redu globalnu robu po obrtu keša, odmah poslije nafte i trgovine oružjem” (…)

Afganistan i Kolumbija su najveći svjetski proizvođači narkotika koji napajaju svjetsko podzemlje. Obje zemlje su teško militarizovane. Trgovina drogom je zaštićena. Opširno je dokumentovano da CIA igra centralnu ulogu u razvoju latino-američkog i azijskog narko-trougla.

MMF procjenjuje globalno “pranje novca” između 590 i 1500 milijardi dolara godišnje, što predstavlja 2-5% bruto globalnog proizvoda GDP (Asian Banker, 15 august 2003). Najveći dio novca koji se “opere”, prema procjenama MMF-a, pripada trgovini drogom.” (Ko dobija od afganistanske trgovine opijumom?, Global Research, septembar 21, 2006)

Uspon uzgoja opijuma pod okriljem NATO-a u Afganistanu

U ekonomskom smislu potražnja određuje ponudu. Ponuda opijuma i heroina su u stalnom usponu. Ovo se sve dešava pred nosom NATO trupa. NATO tvrdi da toleriše određeni uzgoj opijuma (maka) da ne bi (uzgajivači) inicirali pobunu protiv njih.

Heroinska industrija vrijedna više milijardi dolara u Afganistanu mora biti nekome namijenjena. Umjesto da eliminiše trgovinu drogom, strano vojno prisustvo je obnavlja i potpomaže.

Na slici: Američki vojnici u polju maka

NATO je postao saučesnik u velikom poslu narko trgovine i kriminalnih aktivnosti. Proizvodnja opijuma ne samo što nije umanjena, već u stvarnosti cifre pokazuju da je u porastu. Ovo se sve dešava pred očima NATO snaga, što su potvrdili izvještaji nekoliko medija.

Zavjet da se suzbije proizvodnja opijuma i heroina nije izvršen, već se ozbiljno krši

Afganistan je centar u međunarodnoj proizvodnji i trgovini drogom. Prema “Guardianu” (Oktobar 3, 2001) britanski premijer Tony Blair je kao razlog za anglo-američku invaziju na Afganistan pod kontrolom talibana naveo iskorjenjivanje trgovine drogom. “Talibansko oružje je plaćeno životima mladih Britanaca koji danas kupuju njihovu drogu na britanskim ulicama. To je drugi razlog zašto taj režim treba iskorjeniti.” (Baš naprotiv, Talibani su uništavali polja maka (opijuma) i žestoko kažnjavali dilere droge, što je rezultiralo povećanjem cijene droge na svjetskom tržištu, tako da je jedan od razloga napada na Talibane “normalizacija proizvodnje droge”, a ne njeno suzbijanje, kako su govorili politički moćnici Zapada, nap.rec.)

Opravdanje za rat koje je iznalazio britanski premijer je samo formalno, i imalo je za cilj pridobijanje podrške javnosti. Izjava Tonya Blaira je ironična, jer britanske i NATO trupe su dozvolile razuzdano gajenje opijuma u Afganistanu, koji je pod njihovom potpunom kontrolom.

Britanski premijer je moralno odgovoran za iznesenu izjavu i zavjet, on je krivac za nehat i zbog žrtvovanja britanskih života. Suzbijanje gajenja opijuma radi spašavanja britanskih života je upotrebljeno kao opravdanje invazije na Afganistan 2001. godine. A, invazija nije doprinjela suzbijanju proizvodnje opijuma, već suprotno.

Pranje novca i međunarodne banke

Međunarodni monetarni fond (MMF) je objavio izvještaj prema kome “ukupna količina novca koji se ‘opere’ u svijetu mogla bi biti negdje oko 2-5% bruto globalnog dohodka (Gross Domestic Product – GDP). Koristeći statistiku iz 1996, ovi procenti ukazuju da je u 2003. godini ‘oprano’ između 590 i 1500 milijardi američkih dolara.”^[9]

Pranje novca u Sjedinjenim Američkim Državama i inostranstvu je ključ problema. 91% od milijardi dolara koji se potroše na kupovinu kokaina ostaje u Americi. Ovaj novac se deponuje u američki i kanadski bankovni sistem. Trgovina drogom pomaže u akumuliranju čvrstih valuta u američkoj i kanadskoj ekonomiji.^[10]

Najveći dio pranja novca se obavlja kroz međunarodne komercijalne banke. Pranje novca u domaćim američkim bankama se procjenjuje na oko 100 milijardi dolara godišnje. Ovo uključuje nekoliko najvećih američkih finansijskih istitucija.^[11]

Bankovni sistemi u Sjevernoj Americi i Zapadnoj Evropi, poput ogromnog sifona za usisavanje čvrstog kapitala, akumuliraju čvrste valute ostatka svijeta.

 

César Gaviria Trujillo, bivši predsjednik Kolumbije i bivši generalni sekretar Organizacije Američkih Država je izjavio: “Ako je Kolumbija krupna riba u trgovini drogom, onda je Amerika kit”, i zatražio je od američke vlade da obustavi pranje novca u samoj Americi i da uloži više sredstava za obustavu konzumiranja opijata u Americi.

Pakistanska vojska i njeni oligarsi također profitiraju od međunarodne trgovine drogom. Prema pisanju novinara Rahul Bedia, “osim što vojska kontroliše Pakistan, direktno i indirektno, još od vremena nezavisnosti od Indije, i što kontroliše nuklearnu silu, unutrašnje i spoljne poslove zemlje, vojska ostaje najveći i najunosniji biznis konglomerat u zemlji.”^[12]

Raoolf Ali Khan, pakistanski predstavnik u Komisiji za narkotike pri UN-u, rekao je 1993. godine: “Ne postoji nijedan dio pakistanske vlade gdje nije prisutna korupcija zasnovana na drogama”. Čak je i sama CIA, zloglasna organizacija koja također stoji iza međunarodne trgovine drogom, izvijestila američki Kongres 1994. godine da je heroin postao “glavni pokretač pakistanske ekonomije i političkog sistema.”^[13]

Veza između Kosova i NATO trupa u Afganistanu

Pranje novca, trgovina drogom i trgovina oružja su vrlo tijesno povezani i formiraju međunarodno trojstvo. Na Balkanu je ovo počelo kriminalizacijom albanske države (Republika e Shqipërisë) i kasnije Kosova.

Kosovo i Albanija igraju veoma važnu ulogu u evroazijskom koridoru narkotika. Praktično nezavisna srpska pokrajina Kosovo, uglavnom nastanjena etničkim Albancima, ima čvrste veze sa NATO trupama u Afganistanu. Na Kosovu se opijum i heroin iz Afganistana dalje prosljeđuju na tržište Evrope i Sjeverne Amerike. Obje države, i Afganistan i Kosovo, su pod anglo-američkom dominacijom, “demokratizacijom”, pod procesom “izgradnje nacije”, sa američkim bazama na njihovim teritorijama i u orbiti NATO snaga.

Albanija i bivša jugoslovenska republika Makedonija, koje su prezasićene narkoticima i oružjem, su također dio evroazijskog koridora droge.

Droga i oružje protiču u suprotnim pravcima. Oružje ulazi u koridor, dok droga iz njega izlazi.

Kosovski centar narko-industrije je vrijedan više stotina milijardi dolara godišnje u transportu i razmjeni.

Dezinformacije od strane NATO trupa u Afganistanu

Eric Margolis, osvjedočeni konzervativni novinar, izjavio je: “Nemojte vjerovati u ono što naši mediji i političari pričaju o Afganistanu. Skoro sve informacije koje dobijamo u vezi tog rata dolaze od američkih ili NATO oficira za vezu sa javnošću ili “ubačenih” novinara koji su papagaji vojnih pamfleta. Zapitajte se, kad ste zadnji put pročitali izvještaj od makar jednog novinara koji podržava Talibane ili neku drugu grupu otpora?”^[14]

Kanadska vlada, između ostalih, počela je program obuke vojnika da postanu novinari – što predstavlja kontrolu informacija “ubačenim” novinarstvom.^[15]

U prilog medijskim dezinformacijama postoje mnogi izvještaji koji zavode ili su iskrivljeni. Postoji mnogo pojedinaca koje tvrde da predstavljaju afganistanski narod i da su predvodnici u ljudskim pravima, poput afganistanskog predsjednika i članova neizabranog Loya Jirge (afganistanskog kvazi-parlamenta).

Mnogi članovi međunarodnog pokreta protiv rata su bili zavarani od strane članova ovog tijela, koji pretenduju da budu lideri u ljudskim pravima i pravima žena, a u suštini su sponzorisani od strane Amerike.

 

Mapa okupiranog Afganistana i interesne zone

Izvor: http://www.globalresearch.ca (iz istoimenog članka)

Prevod: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=10521

Obrada: Put vjernika

Fusnote:

[1] Professor John F. Richards, Opium and the British Indian Empire: The Royal Commission of 1895 Lecture, University of Cambridge, United Kingdom, May 23 2001.

[2] Professor Peter Ward Fay, The Opium War, 1840-1843 (Chapel Hill, University of North Carolina Press, 1975).

[3] Ibid

[4] Ibid

[5] Thomas Roy, China: The Awakening Giant, Chapter 2: Opening to the West (Toronto: McGraw-Hill Ryerson Ltd., 1981), pp.15-28.

[6] UNODC saopštenje u The Opium Economy in Afghanistan

[7] Professor Michel Chossudovsky America’s “War on Terrorism,” Chapter 2: Who is Osama bin Laden?, pages 26-27, Global Research, Centre for Research on Globalization (CRG), Pincourt (Québec), 2005.

[8] Profesor Michel Chossudovsky, Ko dobija od afganistanske trgovine opijumom?, Centre for Research on Globalization (CRG), Septembar 21, 2006.

[9] The Economic Impact of the Illicit Drug Industry, Transnational Institute (TNI).

[10] Professor Asad Ismi, Drugs and Corruption in North and South America.

[11] Ibid

[12] Rahul Bedi, Pakistan’s military is country’s largest business conglomerate, Indo-Asian News Service (IANS), October 12, 2006.

[13] Professor Asad Ismi, A U.S.-financed Military Dictatorship: Pakistan has Long, Bloody History as the Terrorist Arm of U.S., CCPA Monitor, Canadian Centre for Policy Alternatives (CCPA), June 2002.

[14] Eric Margolis, Afghanistan: Time for Truth, September 18, 2006. [15] Military wants to turn soldiers into ‘journalists’ to win minds overseas, Brandon Sun, September 21, 2006.