Rekao je Uzvišeni:
إِنَّ فِى ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِمَن كَانَ لَهُۥ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى ٱلسَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ ٣٧
U tome je, zaista, pouka za onoga ko razum ima ili ko sluša, a priseban je. (Qaf, 37)
Rekao je Ibn Kutejbe rahimehullah:
Allahova knjiga se sluša u stanju prisutnog srca i razuma, bez nemara i zaborava, a što je ustvari išaret na smetnju u tome da se ostvari njena djelotvornost.
Dakle, to je zaboravnost srca i odsutnost u promišljanju o stvarima koje mu se govore, i da se o istom razmisli i prouči. Znači, kada postoji djelotvoran uzročnik, a to je Kur'an, mjesto koje će ga prihvatiti a to je živo srce, da postoji uslov a to je usmjerenje pažnje, i da nestane prepreka a to je zauzeće i smetenost srca od značenja upućenog govora, odnosno njegovo okretanje od upućenog značenja ka nečemu drugome – kada se sve ovo ispuni ostvariće se uticaj, a to je okorištenje Kur'anom i urazumljenje.
Izvor: Istina.ba
